ZOR OLACAK AMA....

Ben ki,bu konuya en başından beri hep hevesli ve istekli, ilk günlerimizi hiç saymıyorum saati kurar heyecanla kalkar o uykusuzluğu,uykunun bölünmesini hiç umursamadan kucaklar(ki benim kadar uykucu bir insandan beklenin üstünde bir performanstır)hele ki yenidoğan sarılığı olduğunda,yara olmuş,acımış hiç umursamadan bir yudum mama vermesinler yeter ki diye saatlerce emzirmek/sağmak için ter dökmüş,aman bu süt azalıyor mu diye (kuzuların otları yiyişi gibi) dereotlarını demet demet yemiş,börülce,incir,kuru dut,rezene,malt ve süt arttırıcılarla neredeyse akraba olmuş,gündüzün dışında her gece sabaha kadar min.2 lt.suyu devirmiş ,ek gıdalara geçtiğinde bile gecelerce sayısını unuttuğum kalkışlarıma hiç isyan etmeden,40 derece İzmir sıcağında yapış yapış yazını,bize göre soğuk kışında buz gibi olan sırtımı düşünmeden,her diş çıkarışında kanatana kadar dişlemelerinde,canımı acıtıp yüzüme gülerek baktığında bile sadece sessizce ağlayıp(tabii can acısıyla kızdığım da olmuştur), hiç bencillik etmeden devam ettim emzirmeye...Doğumdan sonra işbaşı yaptığım günden bugüne kadar her gün işyerinde sağdım,günübirlik gittiğim İstanbul toplantılarım dahil...Böylelikle  kahvaltılarını hala annesinin sütüyle yapar,az miktar stoğumuz bile var(M)(benim yaptıklarım ekstra değil ,bunlar olması gereken bence,doğası böyle,ama biraz kendimi dökmeye ihtiyacım var sanırım,o yüzden “eee biz de yaptık bunları ne var ?”demeyin ne olur)

1.yaşını doldurmasıyla beraber,”hadi kes artık,alacağını aldı”zaman daha da geçtikçe “hadi büyüyor,büyüdü,bıraksın artık,kocaman oldu,ayıp vb” konuşmalara rağmen devam ettim.Hep”kendiliğinden bırakır olmadı 2 yaşına kadar yolu var “dedim.Doktorumuzun önerisiyle yalancı emziği 18.ay dolmadan(2,5 ay önce)bıraktırdım...(çok bağımlı değildi ama uykuda mutlaka isterdi-ilk bir kaç gün çok zorlandık)Tabi sonrasında gerçeğine iyice düşmeye başladık.Ben de çok dirençli davranamadığımdan(yorgunluk,uykusuzluk vb.nedenlerden-benim de hatam var),özellikle son 2 haftadır bu durum iyice arttı, yanımızda yatmak,onunla uyumak istemeler olarak şekil değiştirdi.

Son 5 gündür de bu konu olay haline gelince,ben de“bak artık uf oluyo,bye bye ,hoşçakal ,güle güle diycez bitecek artık”şeklinde telkinlere başladım.Asıl Cuma günü kararımı aldım”anneler günü geçsin,bu ay bitmeden bu işi halledicem nasipse”dedim kendime.Neden mi?Cuma akşamı koşa koşa kızıma gittim,kapıyı açtılar,yüzünde kocaman bir gülümseme,gözler ışıldıyor,kollarını açmış (M)(“ne çok özlemiş kuzum beni”diye geçiriyorum içimden)“memeeee”diye atladı kucağıma ....”Anne” değil yani....Kızdım,bozuldum,içim buruldu vs.vs.Bir sürü karışık şey...Haftasonuda birbirimize yapışık durumda olunca kararım pekişti.Bir sürü araştırma yaptım,okudum,bir çok farklı yöntem var...Bazıları akla yatkın,bazıları etkili olsa da bana çok uzak...Nasıl yapıcam bilmiyorum ama kademeli olarak ve bu yöntemlerden birini seçerek artık yapmalıyım.(çok şükür çok uzun süre bunu yaşayıp,paylaşabildik)

O’nu üzmeden,kırmadan,incitmeden,sevgimizi eksiltmeden ,bağımızı inceltmeden...

İnanın düşünürken,yazarken bile içim titriyor,kötü oluyorum...O koynuma sokuluşu,gözümün içine bakışı,vermeyince beni tavlamak için oyunlar,sevimlilikler yapışı,hatta geçen sabah 05:00 gibi uyanıp ben itiraz edince,sırf beni kandırabilmek için ,10 gündür 1 kere bile söyletememize rağmen Peppe’nin” Annem”şarkısını yarı uykusunda söyleyip arkasından kapalı gözleriyle kocaman gülmesi,kucak kucağa yatışımız ve daha çoook fazlası...Kızım için ne kadar zorsa ,benim için de o kadar zor olacak biliyorum...Aynı emzirmeye başlamak,alıştırmak,kaliteli ve bol sütü sağlamak kadar ,emzirmeden ayırmak ta zormuş...


Ama artık 20.ayını doldurmak üzeresin ipek bohçam...Ve gittikçe bağlanman seni de, beni de daha çok üzecek ilerleyen günlerde ...Bu yüzden beraber kararımızı alalım(burda annen senin adına karar veriyor)sen de annene yardımcı ol ve sabırla ,birbirimizi kırmadan ,çok ağlamadan başaralım bu işi olur mu?

Benim koynum,kucağım sana hep açık kızım,Allah izin verdiği sürece hep seninleyim ve seni çok seviyorum....